Nadat hij in 1994 de Louisiana Art Ambassador’s Award won voor music composition, werd Donald Edwards een van de meest gewilde drummers in de Baton Rouge/Orleans muziekscene. Hij groeide op met verschillende muzieksoorten variërend van marching bands, hip-hop en pop tot Rhythm & Blues, jazz, funk en gospelmuziek. Hij wordt dan ook gevraagd voor diverse genres en hij vervult die opdrachten met een ruime dosis creativiteit en virtuositeit, hij behoort inmiddels tot de voorhoede van jazzmuzikanten in New York. Het quintet op dit album bestaat uit leider/componist en drummer Donald Edwards, pianist Anthony Wonsey, bassist Ben Wolfe, gitarist David Gilmore, tenorsaxofonist Abraham Burton en we horen de stemmen van Sophia Edwards en Frank Lacey. In dit album draait het om de rassenhaat die de naam van de V.S. nu al jarenlang en terecht besmeurd.

De composities hebben dan ook allemaal betrekking op de raciale ongelijkheid, in de wat wollige tekst bij de cd worden de diverse composities van Edwards doorgenomen. In het openingsnummer “Little Hopes” horen we kinderstemmetjes die het hebben over “respect for all” en “justice for all”, waarschijnlijk Sophia de dochter van Donald. In dit nummer en in “Tan” waarin Frank Lacey een tekst declameert waarin hij met volle overtuiging tekeer gaat tegen het racisme en tamboereert op ‘Freedom…… Democracy…..Equality”, wordt het duidelijk wat de strekking is van dit album, de overige nummers zijn instrumentaal dus is het raden waar de muzikale boodschap voor staat. Wat dat betreft was Mingus explicieter in zijn muzikale uitingen zoals in het bekende “Oh lord don’t let them drop that atomic bomb on me”, onlangs nog gecoverd door de New Moon Jelly Roll Freedom Rockers.

Maar ondanks de niet zo duidelijke verwijzingen naar het natuurlijk perfecte uitgangspunt van de composities is er wel sprake van uitstekende muziek, een politiek geëngageerde boodschap is natuurlijk nooit verkeerd en eigenlijk veel vaker gebruikt in de jazzmuziek als in welke andere muziekrichting dan ook, en ook zonder vocale toelichting blijft die boodschap hier volstrekt overeind mede door de weliswaar wat gedragen toelichting in de hoestekst. Donald Edwards is natuurlijk een ijzersterke slagwerker en bewijst hier dat hij inmiddels een veel gevraagd muzikant is, zijn composities zijn niet altijd even verrassend maar wel van een hoog niveau. De titels van de nummers spreken voor zichzelf : “White, Blue, Intro to black, Black, Brown, Tan, Finding Beauty” met als uitzondering “Hurricane Sophia” een uptempo eerbetoon aan Donald’s dochter.

Muzikaal gesproken is dit een prima geslaagd album, maar als een min of meer politieke boodschap misschien wat minder, de combinatie blijft altijd moeilijk. David Gilmore is een van de meer bekende muzikanten in het quintet van Edwards en dat bewijst hij ten volle met zijn bluesy gitaarlicks, Wonsey en Burton zijn voor mij onbeschreven bladen, maar bewijzen zich hier ten volle. Strijdbare muziek, swing en blues ze zijn allemaal aanwezig op dit uiterst toegankelijke album dat klinkt als een klok !

Jan van Leersum.